Potocznie nazywamy je robaczkami świętojańskimi, ale te świecące chrząszcze dzielą się w Polsce na trzy gatunki, na świecie jest ich ponad 2000. Czerwiec to czas ich zalotów, dzięki czemu późnym wieczorem w ogrodach i na łąkach możemy zaobserwować małe świecące punkciki unoszące się nad trawą.

W Polsce żyją trzy gatunki świecących owadów, są to świetlik świętojański, Iskrzyk i świecuch. Wszystkie należą do rodziny chrząszczy. Można powiedzieć, że świecą z miłości, czyli po to aby przyciągnąć partnera. Ich aktywność rozpoczyna się się późną wiosną oraz wczesnym latem. Najlepszy czas do ich obserwacji to koniec czerwca kiedy świecą się odwłoki latających samców iskrzyka, w lipcu częściej zobaczymy w trawie samice świetlików świętojańskich. Najlepszy czas na ich obserwację to późny wieczór i noc. Na portalach przyrodniczych można znaleźć informację, że szczyt aktywności świetlików to okolice 24 czerwca.

Zdolność bioluminescencji, czyli reakcja chemiczna enzymu lucyferazy z powietrzem, która prowadzi do świecenia zimnozielonym światłem, służy u świetlików tylko i wyłącznie do wabienia partnerów, w zależności od gatunku świecą albo samce albo samice. Podobnie jest z możliwością latania. U świetlików świętojańskich samice przypominają bardziej larwy, a samica po akcie kopulacji i złożeniu do 50 jaj umiera. Larwy świetlików są wyjątkowo żarłoczne, żywią się głównie małymi ślimakami. Owady osiągają rozmiar od 0,6 do 2,5 cm. Żywią się nektarem lub są drapieżnikami, np. niektóre samice wabią światłem spokrewnione gatunki samców aby następnie zjeść takiego amanta. Co ciekawe świetliki mogą dowolnie zapalać i wyłączać własne światło.

Świetliki najlepiej zaobserwować w lasach, na polanach albo ogrodach gdzie gleba ma wysoką albo średnią wilgotność, nie zobaczymy świetlików w ogrodzie gdzie ma mamy regularnie wypielęgnowany i wykoszony trawnik, one lubią wyższe trawy z występującym na danym terenie dziurawcem.