Miasto Bielsko-Biała swoje znaczenie i rozwój zawdzięcza przemysłowi włókienniczemu. Nie byłoby jednej z najnowocześniejszych metropolii w tym regionie Europy, gdyby nie fabryki z nowoczesnymi maszynami tkackimi i przędzalniczymi, tkające znane na całym świecie tkaniny, takie jak żakardy i wełny bielskie. Badacze dziejów miasta uważają słowo "tkanina" za najbardziej bielsko-bialski wyraz - symboliczne słowo-klucz, konieczne do zrozumienia istoty i charakteru dwumiasta nad rzeką Białą.

Bielsko-bialskie tkaniny tkali nie tylko mężczyźni, ale także robotnice, włókniarki, pracujące przy maszynach tkackich. Włókiennictwo było tą gałęzią przemysłu, która zatrudniała największą liczbę kobiet. W okresie przed 1939 rokiem kobiety stanowiły od 50 do 60 procent spośród ok. 20 tys. pracownic i pracowników bielskiego przemysłu włókienniczego.

Choć włókniarki posiadały niższe kwalifikacje, miały słabsze kompetencje do samoorganizacji i przez to były gorzej wynagradzane za swoja pracę niż mężczyźni czy nawet włókniarki z innych ośrodków przemysłu włókienniczego, to w równym stopniu pracowały na rzecz rozwoju miasta nad rzeką Białą i dobrobytu bielszczanek i bielszczan.

Bielsko-bialskie włókniarki zaistniały w przestrzeni publicznej dopiero w czasach PRL. Wtedy to zaczęły stanowić liczniejszą grupę pracowników przemysłu włókienniczego. Wciąż nie było im łatwo, ale były już wykształcone, mobilne i miały wolę walki o swoje prawa, co pokazały w 1980 r. Ich historia dotąd nie została spisana, w przeciwieństwie do dziejów łódzkich włókniarek, opisanych w książce Marty Madejskiej "Aleja Włókniarek". Ich obecność i wkład w rozwój miasta nie zostały, nawet symbolicznie zaznaczone przez samorząd Bielska-Białej.

Uczestnicząc w wielu spotkaniach w ramach starań miasta o tytuł Europejskiej Stolicy Kultury 2029, wielokrotnie słyszałam od prowadzących o konieczności opisania i opowiedzenia historii bielsko-bialskich kobiet, w tym włókniarek. Zmiana naz mostu i parku z Włókniarzy na Włókniarzy i Włókniarek to pierwszy krok zmierzający do uhonorowania marginalizowanych w pamięci zbiorowej kobiet pracujących w fabrykach włókienniczych - argumentuje w swojej petycji Agnieszka Lamek-Kochanowska.